Przejdź do zawartości

Josef Stadler

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Josef Stadler
Arcybiskup metropolita wszechbośniacki
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

24 stycznia 1843
Slavonski Brod

Data i miejsce śmierci

8 grudnia 1918
Sarajewo

Miejsce pochówku

Katedra Serca Jezusowego w Sarajewie

Wyznanie

katolicyzm

Prezbiterat

24 maja 1868

Nominacja biskupia

29 września 1881

Sakra biskupia

20 listopada 1881

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

20 listopada 1881

Konsekrator

Raffaele Monaco La Valletta

Współkonsekratorzy

Giulio Lenti
Antonio Maria Grasselli, O.F.M. Conv.

Josef Stadler (ur. 24 stycznia 1843 w Slavonskim Brodzie, zm. 8 grudnia 1918 w Sarajewie) – chorwacki duchowny katolicki, teolog, pierwszy arcybiskup metropolita wszechbośniacki od 1881 roku[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w 1843 roku w Slavonskim Brodzie, na granicy Chorwacji i Bośni i Hercegowiny. W wieku 11 lat stracił w niedalekim odstępie czasowym obojga rodziców. W związku z tym wraz ze swoim rodzeństwem trafił sierocińca. Początkowo uczęszczał do szkoły elementarnej w rodzinnym mieście, jednak później przeniósł się do szkoły w Požedze. Po jej ukończeniu kontynuował naukę w gimnazjum w Zagrzebiu, gdzie zdał maturę. Zdecydował się potem wstąpić do stanu duchownego. Jako kleryk został skierowany na studia do Rzymu na Papieski Uniwersytet Gregoriański. Uzyskał tam stopnie naukowe doktora teologii i filozofii. 24 maja 1868 roku został wyświęcony na księdza w Rzymie[2].

Bezpośrednio potem powrócił do Zagrzebia, gdzie został nauczycielem w miejscowym gimnazjum oraz wykładowcą w Wyższym Seminarium Duchownym. Kilkanaście lat później uzyskał tytuł profesor na Wydziale Teologii Katolickiej Uniwersytetu w Zagrzebiu[2].

29 września 1881 roku papież Leon XIII mianował go pierwszym arcybiskupem metropolitą nowo powstałej archidiecezji wszechbośniackiej ze stolicą w Sarajewie. Jego konsekracja biskupia miała miejsce 20 listopada tego samego roku[1]. W latach 1882–1884 pełnił także obowiązki administratora apostolskiego diecezji Banja Luki[2].

W czasie swoich rządów w archidiecezji dbał należycie o zorganizowanie jej życia duchowego oraz o zabezpieczenie jej materialnych potrzeb. Wzniósł od podstaw archikatedrę Serca Jezusowego, gmach la kapituły katedralnej, siedzibę seminarium duchownego wraz z kościołem pw. śś. Cyryla i Metodego. W mieście Travnik ufundował gimnazjum katolickie, będące rodzajem niższego seminarium duchownego dla chłopców. Konsekrował także sporą liczbę nowych kościołów i klasztorów żeńskich. Dbał także o zaplecze materialne sierot, budując na ich potrzeby dwa domy dziecka nazwane "Betlehem" i "Egipat", a także dom dla osób bezdomnych, starych i opuszczonych. W związku z tym zyskał sobie miano wśród miejscowej ludności katolickiej "Ojca Ubogich"[3].

Zmarł w wieku 75 lat w 1918 roku w Święto Niepokalanego Poczęcia w Sarajewie i został pochowany w miejscowej archikatedrze. 12 kwietnia 1997 roku przy okazji swojej podróży apostolskiej do Bośni i Hercegowiny przy jego grobie modlił się papież Jan Paweł II. 20 czerwca 2002 roku rozpoczął się w Sarajewie jego proces beatyfikacyjny[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]